Przejdź do treści

W POSZUKIWANIU BOGA – AUGUSTIANIE

autor: redaktor an. Małgorzata Budz

Zastanawiając się o jakim zakonie opowiedzieć wam tym razem, przeglądałam strony internetowe i szukałam czegoś, co może wpisać się w temat właśnie tego wydania. Jak może już zauważyliście lub usłyszeliście motywem przewodnim są wątpliwości. I tak się składa, że nawet ja ich doświadczyłam zaczynając pisać ten artykuł. Bo przez głowę przechodziły mi setki myśli: od czego tu zacząć, co napisać i jak to przedstawić żeby miało to sens. Co ciekawe wystarczyła krótka modlitwa swoimi słowami – otwieram pierwszą, lepszą stronę internetową zakonu, który mi się wyświetlił, a na pasku na samej górze wytłuszczonymi literami widnieje napis: ,,Poszukiwanie Boga”. W pierwszej chwili człowiek sobie myśli: Niemożliwe! Tak szybko! A jednak. Czy nie są to słowa, które łączą się idealnie z tym właśnie tematem? Czy to podczas poszukiwania Boga nie nachodzi nas wiele wątpliwości związanych z tym co prawdziwe i słuszne? Ja poczułam ewidentnie że nie może być inaczej i decyzja o kim dzisiaj wam opowiem zapadła natychmiast. Myślę, że jeżeli naprawdę uwierzymy w to, że Bóg jest z nami i chce nam pomóc, to nasze wątpliwości rozwieją się jeszcze szybciej. I szczerze mogłabym tu skończyć moją krótką historię o wątpliwościach, jednak z chęcią opowiem Wam jeszcze o świętym Augustynie, którego też często nawiedzały wątpliwości, jednak zawierzył się Bogu i odkrył prawdę, która pozwoliła mu żyć bez lęku.

Święty Augustyn był biskupem Hippony i twórcą pierwszej na Zachodzie Europy reguły życia zakonnego (397 rok). Jest on obecnie jednym z najbardziej znanych doktorów Kościoła. Urodził się w Afryce Północnej, zdobył wykształcenie i w wieku dziewiętnastu lat postanowił poświęcić życie poszukiwaniu prawdziwej mądrości. Nie było mu jednak po drodze z Kościołem. Uciekł od swojej matki – świętej Moniki i wraz z sektą do której wstąpił udał się do Włoch, aby tam zrobić karierę i objąć wysokie stanowisko i to właśnie w Mediolanie po długich zmaganiach przeżywa prawdziwie głębokie nawrócenie. 

Napisze później o tym wydarzeniu: „Jak długo jeszcze ciągle jutro i jutro? Dlaczego nie w tej chwili? […] Tak mówiłem i w bezmiernej, gorzkiej skrusze serca płakałem. I nagle słyszę dziecięcy głos: weź to, czytaj, weź to, czytaj! […] Chwyciłem listy Apostoła, otworzyłem i czytałem w milczeniu słowa, na które najpierw padł mój wzrok: ‘Nie w ucztach i pijaństwie, nie w rozpuście i rozwiązłości, nie w zwadzie i zazdrości. Ale przyobleczcie się w Jezusa Chrystusa, a nie ulegajcie staraniom o ciało i jego pożądliwość’ (Rz. l3, 13-l4)” [Św. Augustyn, Wyznania, VIII, 12]. Jak widzimy on również miał wiele wątpliwości i długo szukał swojego miejsca na świecie. Po nawróceniu i przyjęciu chrztu w 387 roku, wrócił do Afryki. W 388 roku ze znajomymi zakłada pierwszą wspólnotę augustiańską, następnie zostaje biskupem, a odchodząc z tego świata w 430 roku, zostawia na tym kontynencie mnóstwo klasztorów z oddanymi Bogu i wykształconymi zakonnikami.

Jak już wiemy nieco o życiu świętego Augustyna możemy przejść do samego zakonu. Duchowość rodziny augustiańskiej pochodzi bowiem nie tylko od tego wielkiego Ojca Kościoła, ale też z drugiego ko­rzenia, jakim była praktyka życia eremicko, czyli życia kontemplacyjnego niektórych wspólnot zakonnych powstałych w XII-XIII wie­ku. W 1256 roku w Rzymie, z nakazu Papieża Aleksandra IV, spotkali się delegaci wszystkich klasztorów eremickich. Wtedy to w obecności delegata papieskiego wysłuchano i przyjęto wolę Papieża, aby zjednoczyć się prawnie. Utworzono jeden wielki Zakon Ere­mitów św. Augustyna. “W ten sposób powstała zakonna rodzina augustiańska, która została zaliczona do grona zakonów „żebrzących lub „braterstwa apostolskiego, na wzór Franciszkanów i Dominikanów, istniejących już od kilkudziesięciu lat i zatwierdzonych przez Kościół.” Do dziś możemy dostrzegać charakterystyczny styl życia, który zakłada: poszukiwanie prawdy i życie we wspólnocie, życie kontemplacyjne eremitów oraz działanie apostolskie w różnych formach, wynikające z aktualnych potrzeb Kościoła.

Podstawowymi filarami, można powiedzieć trzonem duchowości augustiańskiej są cztery elementy: 

1) nieustanne poszukiwanie Boga,

2) życie w głębokiej wspólnocie z drugim człowiekiem,

3) życie w oparciu o prawdę o sobie samym, oraz

4) życie w zaangażowaniu na służbę Kościołowi.

Święty Augustyn widział znak Królestwa Niebieskiego i jedność Kościoła w tych  właśnie punktach. Fragment z Dziejów Apostolskich o jedności serca i ducha wierzących oraz o wspólnym dobru wskazywał wszystkim zwolennikom drogę postępowania zgodną z wolą Chrystusa i zamysłem założyciela zakonu. Dojrzała wiara nie może być zamknięta na spotkanie z drugim człowiekiem, dlatego tak ważne dla augustianów jest słowo wspólnota.. Aby nauczyć się mądrze podchodzić do tworzenia prawdziwych więzi potrzebne jest głębokie życie wewnętrzne i dużo wysiłku. Tylko ktoś kto jest szczerze gotowy poszukiwać Boga każdego dnia będzie zdolny zbudować prawdziwą jedność z Bogiem oraz z drugim człowiekiem. Dla Augustyna ważne było również życie całego Kościoła, nie tylko wspólnoty zakonnej. Pragnął on wychodzenia poza mury klasztorne i podejmowania działalności duszpasterskiej pomagającej ludziom z zewnątrz odnaleźć jedyną słuszną drogę do zbawienia. Chciał aby każdy wykorzystując swoje talenty, robił to do czego powołał go Bóg. Co równie ważne, jeżeli chcemy szukać i poznawać Boga nieustannie musimy zdobywać tę wiedzę odpowiednio się kształcąc. I tak właśnie duchowość augustiańska łączy w sobie modlitwę, studia a także działalność apostolską i budowanie wspólnoty. 

Formacja w tym zakonie wygląda podobnie jak w wielu innych zgromadzeniach. Rozpoczyna się dwuletnim postulatem połączonym ze studiami, następnie rok nowicjatu, który kończy się ślubami czasowymi: posłuszeństwa, czystości oraz wspólnoty dóbr (ubóstwa). Bracia, którzy pragną przyjąć święcenia kapłańskie kontynuują studia teologiczne, natomiast kandydaci na braci zakonnych mogą pozostać na tych studiach lub kształcić się na kursach praktyczno-zawodowych. Okres formacji podstawowej kończy się złożeniem ślubów wieczystych, które rozpoczynają czas ciągłego kształtowania charakteru w kontemplacji Boga i braterskiej przyjaźni.

Na koniec chciałabym przytoczyć jeszcze jeden fragment z Wyznań świętego Augustyna: „Przeciwnie, Ja jestem, który jestem“ . I usłyszałem, jak się słyszy w sercu, i uwierzyłem, bo nie było żadnego powodu do wątpliwości. Łatwiej wątpiłbym, że żyję, jak że nie ma Prawdy, która przez rzeczy uczynione, zrozumiane, bywa poznaną.” [Św. Augustyn, Wyznania, X, 12]. Oczywiście fragment dotyczy wątpliwości, które jak wiemy pojawiają się w sercu każdego człowieka. Szukając fragmentów o tym właśnie stanie, za każdym razem święty mówi, że od momentu powierzenia Bogu swego życia nie ma on już takich wątpliwości lub opuszczają go one bardzo szybko ponieważ szczera wiara i modlitwa czynią cuda. Przekonała się o tym na pewno także matka Augustyna, która po tylu latach modlitw i cierpień doświadczyła nawrócenia syna.

Patrząc na historię świętego Augustyna oraz na braci augustianów, którzy co dzień na nowo pragną szukać Boga, możemy śmiało stwierdzić, że każdy jako człowiek mierzy się w swoim życiu z wieloma wątpliwościami. Myślę, że warto spróbować na wzór braci tego zgromadzenia nie ustawać w modlitwie, w szukaniu prawdy oraz w pogłębianiu nauki i wiary. Zachęcam również bardzo mocno do przeczytania książki lub przynajmniej fragmentów Wyznań Świętego Augustyna. Może to być cenna lekcja i sposób na pozbycie się pewnych wątpliwości. Lektura ta pomaga odpowiedzieć na wiele pytań, ale warto sięgnąć do niej z otwartą głową. Jestem przekonana, że każdy z pomocą Ducha Świętego znajdzie to, czego potrzebuje. Zatem miłej lektury.   

O jakim zakonie chcielibyście dowiedzieć się w następnym wydaniu? Czekamy na Wasze propozycje na: redakcja.amicus@gmail.com

Do usłyszenia w kolejnym wydaniu!

Źródła:

Zaloguj się

Zarejestruj się

Reset hasła

Proszę wpisać nazwę użytkownika lub adres e-mail, a otrzymasz e-mail z linkiem do ustawienia nowego hasła.