autor: redaktor naczelny an. Karolina Kopacz, redaktor an. Natalia Kusiak
„Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności
2 Kor 13,13
w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!”
Jednym z ważnych elementów przydatnych w zrozumieniu idei jedności w chrześcijaństwie jest pojęcie ekumenizmu. To ruch działający we współpracy wyznawców różnych odłamów chrześcijaństwa, a jego głównym celem jest coraz lepsze zrozumienie innych perspektyw na wiarę i otwartość na różnice. Opiera się na dwóch filarach: dialogu i wspólnej modlitwie, które mają prowadzić do jedności w Chrystusie według słów św. Pawła Apostoła (Ga 3, 26-27).
Wspólnota Taizé, o której chcemy wam dzisiaj opowiedzieć uosabia te wartości odgrywając ważną rolę w ruchu ekumenicznym.
Historia tej wspólnoty zaczyna się w 1940 od brata Rogera (duchownego protestanckiego pochodzenia), który we francuskiej wsi zaczął realizować swoje powołanie do zbudowania wspólnoty, której głównymi wartościami będą prostota i dobroć serca. Podczas II Wojny Światowej wraz ze swoją siostra stworzył dom dla uchodźców. Przyjmował tam wszystkich potrzebujących ludzi nie zważając na ich wyznanie. Każdemu mieszkańcowi polecił modlitwę w ciszy, aby każdy mógł zachować swobodę wyznania. Sam często udawał się do pobliskiego lasu by w samotności modlić się śpiewem. Ze względu na niebezpieczeństwo wojny musiał na kilka lat opuścić wioskę. Powrócił do niej po wojnie razem z braćmi zakonnymi poznanymi w Genewie. Razem kontynuowali życie wspólnotowe w Taizé opiekując się sierotami i utrzymując się z uprawy ziemi. Wkrótce zaczęli do nich dołączać kolejni bracia, aż została zawiązana Wspólnota z Taizé której regułę spisał brat Roger. Działa ona aż do dziś chociaż jej forma różni się trochę od tej sprzed 50 lat. Liczy ona teraz około stu braci, którzy utrzymują się z owoców swojej pracowitości, pomagając również ubogim i wyjeżdżając na misje. Sama malutka wieś Taizé stała się miejscem spotkań dla wiernych i duchownych chrześcijańskich. Jeszcze jako arcybiskup, Karol Wojtyła odwiedzał Taizé, a później gdy został papieżem nie zapomniał o tej wspólnocie i wspierał brata Rogera w jego działalności.
Pisząc ten artykuł natknęłyśmy się na niesamowicie inspirujące słowa Jana Pawła II skierowane do pielgrzymów w Taize:
„(…) Papież, tak jak wy, pielgrzymi i przyjaciele Wspólnoty, przybył tu na chwilę, ale do Taizé przybywa się jak do źródła. Wędrowiec zatrzymuje się, zaspokaja pragnienie i rusza w dalszą drogę. Wiecie, że bracia nie chcą was zatrzymać. Chcą w modlitwie i ciszy pozwolić wam pić wodę żywą, obiecaną przez Chrystusa, poznać Jego radość, Jego obecność, odpowiedzieć na Jego wezwanie, byście mogli później wyruszyć i świadczyć o Jego miłości, służąc braciom w waszych parafiach, w waszych miastach i wioskach, w szkołach, na uczelniach i we wszystkich miejscach pracy. (…) Dzisiaj we wszystkich Kościołach i wspólnotach chrześcijańskich, a nawet wśród najwyżej postawionych polityków świata Wspólnota z Taizé znana jest z pełnego nadziei zaufania, którym darzy ludzi młodych. Właśnie dlatego, że podzielam to zaufanie i tę nadzieję, jestem tu tego ranka. Drodzy Młodzi, by nieść światu radosną nowinę Ewangelii, Kościół potrzebuje waszego entuzjazmu i waszej wspaniałomyślności. Wiecie, że dorośli, którzy czasem przebyli trudną, pełną doświadczeń drogę, ulegają obawom, są zmęczeni i wówczas słabnie zapał, który powinien być cechą wszelkiego powołania chrześcijańskiego. Zdarza się także, że instytucje z powodu rutyny i niedomagań swych członków niezadowalająco służą ewangelicznemu posłannictwu. Kościół potrzebuje zatem świadectwa waszej nadziei i waszej żarliwości, by lepiej wypełniać swoją misję. Nie zadowalajcie się bierną krytyką czy czekaniem na to, że ludzie albo instytucje staną się lepsze. Idźcie do swoich parafii, duszpasterstw, różnych ruchów i wspólnot, nieście im cierpliwie siłę waszej młodości i talenty, które otrzymaliście. Ufnie wspierajcie pasterzy Kościoła; oni są waszymi sługami w imię Jezusa i dlatego wy też ich potrzebujecie. Kościołowi potrzebna jest wasza obecność i wasza współpraca. Jeżeli w nim pozostaniecie, to podziały, wewnętrzne napięcia i słabość jego członków będą was z pewnością czasem oburzały, ale od Chrystusa, który jest głową Kościoła, otrzymacie Jego Słowo prawdy, Jego Życie, Tchnienie miłości, które pomoże wam wiernie Go kochać i mieć poczucie udanego życia, kiedy zaryzykujecie i oddacie je w darze innym. (…)”.
Jednym z najbardziej rozpoznawalnych dzieł braci z Taizé są powstałe tam tzw. kanony z Taizé. Ich celem jest modlitwa, która jednoczy ludzi ze sobą nawzajem i z Bogiem, a także sprzyja medytacji. Dzięki prostej melodii i krótkim tekstom (bardzo często są to cytaty z Pisma Świętego), które tłumaczone na wiele języków, pozwalają na wykonywanie ich w wielokulturowej grupie ludzi, którzy mogą dzięki temu mogą oddać się rozważaniom nad tekstem i medytacji. Niektóre z nich to, które możecie znać to: “Wielbić Pana chcę”, “Ubi caritas”, “Pan jest mocą swojego ludu”.
Innym znakiem rozpoznawczym tej wspólnoty są krzyże. Jeden z nich to ikona przedstawiająca umierającego Chrystusa, a drugi, dużo mniejszy, jest w kształcie Ducha Świętego.
Mówiąc o Taizé nie można nie wspomnieć o corocznych modlitewnych spotkaniach ekumenicznych nazywanych Pielgrzymką Zaufania przez Ziemię. Odbywają się one corocznie w różnych miastach Europy na przełomie roku. Jej głównym celem jest spotkanie zarówno ze zmartwychwstałym Chrystusem jak i z drugim człowiekiem. Z tego samego jak i innego wyznania. Uczestnicy zazwyczaj mieszkają u rodzin goszczących, które przyjmują ich z otwartością i gościnnością. W tym roku to spotkanie ma miejsce w Lublanie (Słowenia) i zaproszeni są na nie młodzi z całego świata.
Jeśli chcielibyście poznać więcej szczegółów na temat tej wspólnoty to serdecznie zapraszamy na ich stronę internetową – https://www.taize.fr/pl. Może ktoś z Was skusi się na wzięcie udziału w tegorocznym spotkaniu?