autor: redaktor an. Emilka Kęsek

Witaj przyjacielu! 

3,2,1… i wakacje! 

Dla nas, ramowiczów to przede wszystkim czas wyjazdu na rekolekcje. Dzisiejszym tematem przewodnim jest APOSTOLSTWO. 

Jak zwykle zadajmy sobie pytanie: Czym jest apostolstwo? Co to znaczy być apostołem? Co to znaczy apostołować?

Czym jest APOSTOLSTWO? 

Apostolstwo odnosi się do misji, działalności i posłannictwa apostołów. W kontekście chrześcijańskim oznacza to przede wszystkim szerzenie Ewangelii, nauczanie i umacnianie wspólnoty wiernych. 

Co to znaczy być apostołem? 

Być apostołem to być wybranym i posłanym do szerzenia wiary i nauk religijnych. Apostołowie to uczniowie Jezusa Chrystusa, którzy byli przez Niego posłani, aby głosić Jego nauki po całym świecie. Apostołowie mieli wyjątkową rolę jako pierwsi świadkowie zmartwychwstania Jezusa i pierwszych głosicieli Ewangelii. 

Co to znaczy apostołować? 

Apostołować oznacza podejmować jakieś działania, przede wszystkim w celu głoszenia słowa bożego, ale nie tylko. Apostołowanie rozumiem również jako szerzenie jakiejś swojej określonej misji, tak bezinteresownie, tak po prostu. 

Apostołowanie wymaga zaangażowania, wiary i gotowości do poświęcenia się dla misji religijnej. Współcześnie rolę apostołów mogą pełnić zarówno duchowni, jak i świeccy wierni, którzy czują powołanie do szerzenia wiary i pomagania innym w duchu chrześcijańskim. 

To przecież my – GRUPY APOSTOLSKIE 

My, jako uczestnicy grup apostolskich, jeżdżąc na rekolekcje, doświadczamy apostolstwa w najczystszej formie i jesteśmy jego żywym przykładem. Rekolekcje, będące czasem skupienia, modlitwy i duchowego wzrostu, stanowią dla nas okazję do pogłębienia naszej relacji z Bogiem. 

Apostolstwo to nie tylko głoszenie słowa Bożego, ale również codzienne świadectwo życia w wspólnocie.

Jako grupa apostolska, nasza misja nie kończy się w momencie zakończenia rekolekcji. Wracając do naszych domów, szkół i miejsc pracy, staramy się wcielać w życie to, czego się nauczyliśmy. Każdy z nas staje się żywym przykładem miłości i służby wobec innych, każdy z nas staje się APOSTOŁEM. 

Nasza aktywność w grupach apostolskich często wiąże się także z działalnością charytatywną i społeczną. Organizujemy i uczestniczymy w różnych inicjatywach mających na celu pomoc potrzebującym, czy to również nie jest apostolstwo? 

“Powołanie 1” ~ Bronisława Fastowiec

Klucz w kieszeni
i uśmiech na twarzy,
i dom, w którym nawet pies
nie czeka,
tutaj misja, a tu powołanie,
obowiązek ratować człowieka.
Jak ratować, kiedy serce boli
i samotność uwiera jak szpilka
tak po prostu?
Przygarnąć do siebie
i utulić w ramionach
choć chwilkę.
Bóg wysoko, a ludzie na ziemi,
lata świetlne inaczej się liczą,
z samotności czasami się śpiewa,
czasami krzyczy.
Powołanie – takie mądre słowo,
trzeba wierzyć, inaczej się żyje,
a tymczasem trzeba trzymać serce, od
które nie wie, jak żyć,
chociaż bije.
Klucz w kieszeni
i uśmiech na twarzy,
i dom, w którym nawet pies
nie szczeka, a tymczasem trzeba wejść do domu,
w którym KTOŚ NAJCZYSTSZY na nas czeka.

Interpretacja wiersza: 

Wiersz opowiada o wewnętrznym konflikcie osoby, prawdopodobnie lekarza, która posiada powołanie do ratowania innych, mimo że sama zmaga się z bólem i samotnością. W

kontekście apostołowania, wiersz ukazuje duchowy i emocjonalny wymiar misji niesienia pomocy innym, pomimo osobistych trudności. 

Pierwsze wersy wskazują na rutynę codziennego życia: klucz, uśmiech i dom, w którym nawet pies nie czeka. Sugeruje to pewną pustkę, brak bliskich więzi w miejscu, które powinno być ostoją. Następnie wiersz przechodzi do opisu misji i powołania – obowiązku ratowania innych ludzi. Autor zadaje pytanie, jak można ratować innych, kiedy samemu jest się zranionym i samotnym. 

Metaforyczna samotność, która uwiera jak szpilka, jest przeciwieństwem ciepła, które można by znaleźć w objęciach kogoś bliskiego, nawet na chwilę. Te wersy ukazują pragnienie bliskości i wsparcia. 

W dalszej części wiersza autor odnosi się do Boga i ludzi, zauważając, że życie toczy się na różnych płaszczyznach – boskiej i ziemskiej. Bóg jest daleko, podczas gdy ludzie są tutaj, w ich codziennych zmaganiach. Samotność jest tak głęboka, że czasami wyraża się śpiewem, czasami krzykiem. 

Powołanie, które wymaga wiary, jest jedynym sposobem na przetrwanie. Wersy „trzeba wierzyć, inaczej się żyje” podkreślają konieczność posiadania nadziei i wiary, by móc dalej funkcjonować mimo wewnętrznego zagubienia. 

W zakończeniu wiersza powraca motyw domu, klucza i uśmiechu. Dom, w którym nawet pies nie szczeka, kontrastuje z domem, w którym czeka ktoś najczystszy – być może Bóg lub osoba bliska sercu, która jest źródłem nadziei i ukojenia. 

Wiersz pokazuje, jak ważna jest wiara i nadzieja, oraz jak niezbędna jest bliskość drugiego człowieka w walce z samotnością. 

“Powołanie 2” ~ Franciszek Godek

Usłyszał kiedyś głos niebios Pana:
Jesteś stworzony do wyższych celów,
Masz przywdziać skromny ubiór kapłana,
Na moje słowa czeka wielu.
Dam ci moc grzechów odpuszczenia
I chleb przemieniać w moje ciało,
Lud mój wiódł będziesz do zbawienia,
Łask moich zyskasz niemało.
Pójdziesz przykazań prostą drogą

W ubóstwie, pokorze, czystości,
Żadne złe moce cię nie zmogą,
Gdy wytrwasz w mojej miłości.
Zrozumiałem, Boże, powołanie
Odrzekł cicho, w pokorze
Niechaj się Twoja wola stanie,
Kapłańskie śluby chętnie złożę.

Interpretacja wiersza:

Wiersz „Powołanie 2” Franciszka Godka ukazuje duchowy wymiar powołania kapłańskiego jako odpowiedź na boskie wezwanie do służby i przewodzenia ludowi Bożemu. 

Pierwsza strofa przedstawia moment usłyszenia przez bohatera głosu Boga, który wyznacza mu wyższe cele i nakazuje przywdziać skromny ubiór kapłana. Słowa „Na moje słowa czeka wielu” podkreślają, że misja apostoła jest kluczowa i oczekiwana przez ludzi, którzy potrzebują duchowego przewodnictwa. 

W drugiej strofie Bóg obiecuje kapłanowi moc odpuszczania grzechów i przemieniania chleba w ciało Chrystusa. To ukazuje sakramentalny charakter kapłaństwa oraz odpowiedzialność za prowadzenie ludzi do zbawienia. Słowa „Łask moich zyskasz niemało” wskazują na wsparcie, jakie apostoł otrzyma w swojej misji. 

Trzecia strofa opisuje drogę kapłana, którą będzie podążał w ubóstwie, pokorze i czystości. Obietnica, że „żadne złe moce cię nie zmogą, gdy wytrwasz w mojej miłości” podkreśla, że wierność Bogu i miłość do niego będą źródłem siły i ochrony przed złem. 

Ostatnia strofa pokazuje pokorną i zdecydowaną odpowiedź bohatera na boskie powołanie. Wyrażenie „Niechaj się Twoja wola stanie” jest aktem całkowitego zaufania i oddania się woli Bożej. Chęć złożenia kapłańskich ślubów pokazuje gotowość do podjęcia trudnej, ale znaczącej drogi apostolstwa. 

Wiersz ten przedstawia kapłaństwo jako odpowiedź na boskie wezwanie, które wymaga poświęcenia, wierności i pokory. Ukazuje, że to nie tylko obowiązek, ale i łaska, która przynosi duchowe owoce zarówno kapłanowi, jak i ludziom, którym służy. 

Artykuł w letnim wydaniu „Amicus” koncentruje się na apostolstwie i jego roli w życiu chrześcijańskim, podkreślając, że to nie tylko głoszenie Ewangelii, ale i codzienne świadectwo życia. Wiersze „Powołanie” Bronisławy Fastowiec i Franciszka Godka ukazują duchowe i emocjonalne aspekty misji apostolskiej, wewnętrzne zmagania oraz poświęcenie osób powołanych do służby Bożej i niesienia pomocy innym.

Ps. Piszesz wiersze i chciałbyś/chciałabyś, abyśmy udostępnili je w naszej gazecie? Lubisz czytać poezję, jednak jakiś wiersz sprawia ci, kłopot w zrozumieniu go? Masz pytania, sugestie, czy po prostu różnego rodzaju refleksję? – Koniecznie wpadaj na naszego maila redakcja.amicus@gmail.com i podziel się nimi z nami!

Do usłyszenia w kolejnym numerze!